Εκεί στα μέσα του ’90, είχα αρχίσει να υπηρετώ τη στρατιωτική μου θητεία στο Κ.Ε.ΠΒ (Κέντρο Εκπαίδευσης Πυροβολικού) στη Θήβα. Μαζί με μια φουρνιά νέων ανδρών να δυσανασχετούμε όλοι μαζί με το δεδομένο της υποχρεωτικής θητείας και όλων όσων περιμέναμε ν’ ακολουθήσουν. Βλέπετε ακόμη δεν είχαμε αρχίσει να εργαζόμαστε για να καταλάβουμε τα πραγματικά ζόρια. Και όσοι εργαζόμασταν, δεν είχαμε σοβαρές υποχρεώσεις.
Χαρακτηριστικό της εποχής ήταν η παντελής έλλειψη κινητών τηλεφώνων και δη smartphones, με επακόλουθο την παντελή έλλειψη social media ώστε να διασπείρουν fake news. Τα διάφορα «σημεία και τέρατα» κυκλοφορούσαν κατά κύριο λόγο οι φυλλάδες καθώς και από στόμα σε στόμα. Σε χώρους όπως τα στρατόπεδα δε, ελλείψει και άλλων διασκεδάσεων, κυκλοφορούσαν με τρομερή ευκολία και ταχύτητα. Άλλωστε και ο όρος «Ράδιο Αρβύλα» που ακολουθεί τη διασπορά ανυπόστατων φημών, οφείλει την ύπαρξή του σε τέτοιες τακτικές και σε άλλους, προηγούμενους, στρατώνες.
Εκεί λοιπόν στο Κ.Ε.ΠΒ, μεταξύ των πολλών και διαφόρων που είχαν ακούσει τ’ αυτιά μας, υπερίσχυε μία φήμη πάνω απ’ όλες. Ότι στο χώρο είχαν συμβεί στο, απροσδιόριστο, παρελθόν μία σειρά, απροσδιόριστων, αυτοκτονιών οπλιτών, απροσδιορίστων στοιχείων. Το κερασάκι της φήμης ήταν ότι εάν συνέβαινε μία ακόμη, το Κέντρο θα έκλεινε κι εμείς θα πηγαίναμε αλλού, αφού πρώτα μας δίναν μερικές μέρες άδεια (το άγιο δισκοπότηρο των απανταχού στρατευμένων), μέχρι να διεκπεραιώσουν τα γραφειοκρατικά.
Μια μέρα, ένας συν-στρατιώτης ανέβηκε σε μια ταράτσα και απειλούσε να πέσει. Μιαν απέλπιδα προσπάθεια, και μάλιστα όχι για πρώτη φορά, να εκμαιεύσει μερικές ημέρες αδείας ακόμη. Εμείς, έχουμε μαζευτεί από κάτω αλλά όχι για να τον αποτρέψουμε, όπως κάποιος θα φανταζόταν. Παρακινημένοι από τη φήμη και την αφέλειά μας, μπολιασμένες με γερές δόσεις μαύρου χιούμορ, αρχίσαμε να φωνάζουμε ρυθμικά «πέσε-πέσε».
Στο τέλος ούτε αυτός έπεσε, ούτε κανένας άλλος έπεσε, ούτε το Κέντρο έκλεισε και οι μόνοι που πήραν άδεια ήταν οι γιοι των κατοίκων της περιοχής που υπηρετούσαν.
