Το πρόσφατο lockdown (απαγόρευση κυκλοφορίας στα Ελληνικά, αν και περί περιορισμού πρόκειται) που επέβαλε η κυβέρνηση ως μέτρο αναχαίτισης του COVID-19, έληξε τυπικά στις 25 Μαΐου με την επαναλειτουργία του τελευταίου οχυρού της κοινωνίας μας, των καφέ. Στους δύο περίπου μήνες που διήρκησε, και δύο και κάτι μήνες μετά για να έχουμε κατασταλάξει, το lockdown έδωσε σε μερικούς από εμάς την ευκαιρία ν’ αναλογιστούμε σοβαρά τη φύση της κατάστασης που διαμόρφωσε και διαμορφώνει και τις αποκαλύψεις που άθελά της αυτή η κατάσταση έφερε στο φως και σε άλλους την ευκαιρία να κοιμούνται όλη μέρα. Από εδώ και μετά, κι εν όψει της πιθανότητας επιβολής ενός ακόμη, διαβάστε όσοι και όσες ανήκετε στην πρώτη κατηγορία.
Η επανάκαμψη της φύσης.
Μετά από χρόνια οιμωγών και αναθεμάτων στα κεφάλια των κακών ανθρώπων που καταστρέφουν τη φύση (όχι όλοι βεβαίως, μια συγκεκριμένη ομάδα που στερείται το προνόμιο της «αγιοποίησης» που έχουν οι υπόλοιπες), χρειάστηκαν μόλις τρεις μήνες μειωμένης ανθρώπινης δραστηριότητας (ούτε καν ολικής παύσης) ώστε η τελευταία ν’ αρχίσει να επανακάμπτει. Δεν αρνούμαι τον αρνητικό αντίκτυπο της πλήρους ανθρώπινης δραστηριότητας πάνω της, αλλά καλόν είναι οι κραυγές του κάθε Animation Studio και της κάθε Γκρέτας να δώσουν τη θέση τους σε πραγματοποιήσιμες προτάσεις.
Οι αντοχές της Ελληνικής οικονομίας.
Μικρές. Φάνηκε ξεκάθαρα η σημασία του λιανεμπορίου, η ελάχιστη παραγωγική και εξαγωγική μας δύναμη και παρά τις επικλήσεις στο Θεό ή το θεό που πιστεύει ο καθένας μας, να μας προτιμήσουν οι τουρίστες φέτος το καλοκαίρι, αυτοί πήγαν στην Τουρκία που τους τα έδωσε όλα στο πιάτο επιβεβαιώνοντας για μιαν ακόμη φορά ότι in turism we trust. Χρηματικά αποθεματικά λίγα, τα δώσαμε στην προσωρινή ενίσχυση επιχειρήσεων, μισθωτών, καναλιών και πάπαλα. Να λάβουμε δεν έχουμε από πουθενά, τουλάχιστον καθαρό χρήμα. Διότι σχετικά φτηνό χρήμα μπορούμε να το δανειστούμε, απλά συνήθως δε μπορούμε να το αξιοποιήσουμε.
Οι αντοχές της παγκόσμιας οικονομίας.
Βλέποντας κολοσσούς όπως η Nike και η Airbnb, είτε να κάνουν μαζικές απολύσεις είτε να είναι έτοιμες να βαρέσουν κανόνι, γίνεται κατανοητό ότι η παγκόσμια οικονομία είναι κάργα επιθετική, στηρίζεται δηλαδή στην αδιάκοπη κατανάλωση, από εμάς. Αυτό είναι κάτι που ίσχυε πάντοτε για τις εταιρείες που παρήγαγαν πετρέλαιο και όπλα, όμως πλέον έχει επεκταθεί. Το λυπηρό, πέραν του ότι τα golden boys δεν έμαθαν ποτέ την αξία του αποθεματικού για ώρα ανάγκης, είναι ότι πολλές από αυτές θα λάβουν έτι μία φορά κρατική επιχορήγηση για να «διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας». Είναι σαν αυτό που λέει ο Γιάννης Μιχαλόπουλος στο «Μιας πεντάρας νιάτα». Ότι ο ιδιοκτήτης της εταιρείας που εργάζεται μοιραζόταν μαζί του και τις χαρές και τις λύπες και τα πάντα. Εκτός από τα κέρδη
Οι Αεροπορικές εταιρείες.
Για τις αεροπορικές εταιρείες, το μόνο σχόλιο που ταιριάζει είναι «γίγαντες με πήλινα πόδια». Δηλαδή όλες αυτές οι χρεώσεις για τις έξτρα αποσκευές, το προνόμιο να διαλέξεις από πριν τη θέση σου, την ειδοποίηση ότι πετάς την τάδε μέρα (γιατί μπορεί να το ξεχάσεις) ακόμη και για τους καφέδες εν πτήσει μερικές φορές, γιατί γινόταν;
Οι διαπροσωπικές σχέσεις.
Έβλεπα την πλειοψηφία, όχι των διάσημων (γιατί αυτοί δεν πιάνονται) αλλά των άσημων, να θέλουν να βγουν έξω από το σπίτι σα να κατοικεί ο διάολος μαζί τους και να τους καβαλάει όταν είναι μέσα. Όσο extrover και να είναι κάποιος δε δικαιολογείται αυτή η φρενίτις. Ή μάλλον δικαιολογείται αρνητικά με μία από τις δύο συνθήκες. Συνθήκη πρώτη. Έχω παράνομο δεσμό και για να ζαχαρώσω μαζί του βγάζω το σκύλο βόλτα στις 12 το βράδυ. Αυτό παρεμπιπτόντως, όσες φιτιλιές και να βάζω, το έχω δει στην Παπαντωνίου. Να βγαίνει βόλτα άντρας κάθε βράδυ με το κακόμοιρο το σκυλί που είχε λιώσει από το περπάτημα και μόλις τελείωσε ο περιορισμός κυκλοφορίας μήτε που τον ξανάδαμε. Ευτυχώς βλέπουμε το σκυλί. Συνθήκη δεύτερη. Δεν αντέχεις να περνάς τόση ώρα με το/τη σύντροφο που εσύ επέλεξες. Καλά είναι να σου καλύπτει τις ανάγκες για τις οποίες τον/την επέλεξες όχι όμως και 24 ώρες μαζί. Πνί-γο-μαι!
Η δύναμη της ομοιογενούς ψήφου.
Το ρητό «η ισχύς εν τη ενώσει» είναι παλιό σαν τον ίδιο το χρόνο. Το είδαμε/βλέπουμε και τώρα όπου η τήρηση των νόμων περί συναθροίσεων, χρήσης μάσκας κ.ο.κ. εφαρμόζεται σε μεμονωμένα άτομα ή μικρές ανισόρροπες ομάδες αλλά όχι σε συμπαγή πλήθη με δικαίωμα ψήφου. Πλήθη που π.χ. εορτάζουν αρραβώνες ή κατακτήσεις τίτλων. Εκεί, ακόμη και ο «τσαμπουκάς» του επικεφαλής, μετατρέπεται σε δυσαρέσκεια ή ακόμη χειρότερα, σε παρακαλετό.
Η αξία της προετοιμασίας.
Η σελίδα έχει αναφερθεί πολλάκις (όχι ο βουλευτής) σ’ αυτήν και θα συνεχίσει να το κάνει μέχρι να μαλλιάσει η γλώσσα της. Σκεφτείτε να μας έλεγαν ότι «λόγω της καταστάσεως, για μία εβδομάδα δε βγαίνει έξω κανείς». Ούτε κωδικοί 2, ούτε 6, ούτε τίποτε. Θα περνάει μια φορά τη μέρα το συνεργείο του στρατού, θ’ αφήνει το σιτηρέσιο και αυτό είναι. Μη.Συ.Φα*, καθαριστικά, σαπούνια, βίδες, δεν έχει. Κάντε κουμάντο μόνοι σας. Εκεί θα βλέπαμε ακόμη πιο έντονα αυτό που τώρα ψιλοείδαμε, καθώς αδειάζαμε σεντούκια και φοριαμούς. Ότι δεν είμαστε πράγματι προετοιμασμένοι για μια πραγματική κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Και ναι μεν μας περισσεύουν τα μακαρόνια και τα στρινγκ, αλλά μας υπολείπονται οι μπαταρίες και οι σακοράφες.
Αυτά για τώρα. Κι αν τελικά μας ξανακλείσουν, εδώ είμαστε.
*Μη συνταγογραφούμενα φάρμακα, π.χ. ασπιρίνες.