Για να κατακτήσεις την καρδιά ενός άντρα ή μίας γυναίκας χρειάζονται μία σειρά από αρετές. Γοητεία, ευφυία, ομορφιά, εργατικότητα, χιούμορ, είναι μόνο μερικές. Βέβαια, που να τρέχουμε τώρα για να τα βρούμε όλα αυτά. Εδώ πέφτει η ταχύτητα του ίντερνετ και βαριόμαστε να κάνουμε επανεκκίνηση στο ρούτερ. Άσε δε, που μερικές φορές ο καλός/η καλή της καρδιάς σου, δε συγκινείται όσο και να χτυπιέσαι εσύ.

Η ελληνική παράδοση όμως, έχει να προτείνει μία λύση για το πρόβλημα που μαστίζει τη σημερινή κοινωνία. ΤΟ ΑΓΑΠΟΧΟΡΤΑΡΟ!!!!!!

Απαντιέται με πολλά ονόματα σε διάφορες χώρες και κουλτούρες. Παντού όμως είναι κάποιο φυτό/χόρτο. Το βράζεις και δίνεις το χορτόζουμο στο πρόσωπο που επιθυμείς να γίνει δικό σου για πάντα. Μόλις το πιει, τελείωσε. Δεν έχει μάτια παρά μόνο για σένα. Στην Ελλάδα έχει το επιστημονικό όνομα Teucrium polium ή το πιο λαϊκό, χορτάρι της Παναγιάς.

Ο Καρκαβίτσας στο βιβλίο του »Ο ΖΗΤΙΑΝΟΣ»  δίνει μια πιο σύνθετη περιγραφή για το τι είναι, καθώς και για που και πως το βρίσκεις.

»– Nαι, είπεν ο Tζιριτόκωστας µε ακλόνητη βεβαιότητα. Έχω τ’ αγαποχόρταρο, τσ’ αγάπης το βοτάνι – π’ άλλος τόπος δεν το κάνει. Aυτό που τώχουν οι νεράιδες και το φυλάν στο Mαυροβούνι, κάτω στο Mωρηά, σε µια σπηλιά δίκοχη-τρίκοχη, και δεν µπορεί κανείς να το φτάσει ούτε να το ιδή πώς φυτρώνει. Kαι για να το βρης, πρέπει να πιάσης τρίµερο σκαντζοχεράκι, να το κλείσης σε φράχτη περίγυρα καλή. H µάννα του η σκαντζοχερίνα, θέλοντας να το λευθερώση, θα περάση κάµπους και βουνά, λαγκάδια και κράκουρα, να φέρη το βοτάνι, να το βάλη στη φράχτη ν’ ανοίξη µονάχη της. Eκεί πρέπει να είσαι κρυµµένος, καθώς θα έρθ’ η σκαντζοχερίνα, να το πάρης από τη µυτίτσα της πριν ’γγίξη το χώµα. M’ εκείνο τότε ανοίγεις κλειδαριές και σιδερόπορτες και την καρδιά του καλού σου και τ’ αγαπητικού σου! »

Φροντίστε μόνο μετά, να ελευθερώσετε το σκαντζοχεράκι.