Η δουλειά του ντελιβερά συνοψίζεται στην εξής φράση, «Μικρό το μεροκάματο κι η ανάγκη μου μεγάλη».

Με οδηγό την ανάγκη λοιπόν, ξεκίνησα το ευγενές επάγγελμα του ταχυδιανομέα (για να δείξω ότι είμαι και Μπαμπινιωτικός), μοιράζοντας αγαθά κι ενίοτε υπηρεσίες, στους κατοίκους του κλεινόντος άστεως (εδώ χρειάζεται ο Μπαμπινιώτης).

Υπερήφανος συνεχιστής των αλογατάρηδων φυλών όπως οι Θράκες οι Μογγόλοι και οι Ροχίριμ, διασχίζω πάνω στο μεταλλικό μου πόνυ δρόμους και δρομάκια, με σκοπό να ενώσω τους ανθρώπους με τις παραγγελίες τους και, κατ’ επέκτασιν, τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους.

Όταν κινείσαι μέσα σε μια κακοχτισμένη μεγαλούπολη όπως είναι η Αττική, τα ματάκια σου βλέπουν και τ’ αυτάκια σου ακούν, πολλά και διάφορα. Το ημερολόγιο του ντελιβερά έχει σα σκοπό να σας μεταφέρει το οπτικοακουστικό υλικό που συλλέγω κάθε μέρα με σκοπό να σας ενημερώσω αλλά και να σας διασκεδάσω. Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις έχουν ελαφρώς τροποποιηθεί, για ευνόητους λόγους.

Παραγγελία, ζεστό πιάτο ημέρας, διεύθυνση, όνομα και σχόλια. Τα σχόλια πρέπει να ξέρετε είναι ό,τι πιο σημαντικό στην παραγγελία, μετά τον όροφο. Γράφει λοιπόν ο πελάτης «δεν έχω κουδούνι, κάντε αναπάντητη». Μέχρις εδώ καλά, διότι το να μην έχει κάποιος τ’ όνομά του γραμμένο στο κουδούνι είναι πολύ πιο συνηθισμένο απ’ ότι πιστεύετε.

Φτάνω, πολυκατοικία. Κατεβαίνω, πάω να κάνω αναπάντητη, κλειστό κινητό. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Ψάχνω μήπως υπάρχει κάποιο κουδούνι με ίδιο επώνυμο (συγγενής), τίποτε. Δοκιμάζω την εξώπορτα, κλειστή. Δοκιμάζω ξανά το κινητό, η κλήση μου προωθείται. Η μόνη λύση πλέον είναι η λεγόμενη «του τελάλη».

-Κύριε Παπαδόπουλε, κύριε Παπαδόπουλε, κύριε Γεώργιε Παπαδόπουλε!

Βγαίνει ένας στο μπαλκόνι.

-Ρε κολλήτε, τι φωνάζεις μεσημεριάτικα; κι εμείς με την επανάσταση είμαστε αλλά δεν κάνουμε έτσι.

-Συγγνώμη, παραγγελία για τον κύριο Γεώργιο Παπαδόπουλο αλλά έχει κλειστό το κινητό.

-Τρίτο κουδούνι από κάτω είναι ο μ@λ@κ@ς.

Χτυπώ το τρίτο κουδούνι από κάτω, απαντά υποψιασμένη φωνή.

-Ποιος;

-Η παραγγελία σας.

-Γιατί δεν πήρατε τηλέφωνο και πως ξέρετε το κουδούνι μου;;;;

-Είναι κλειστό, μου το υπέδειξε ο γείτονάς σας, δεύτερος όροφος, φάτσα μπαλκόνι, ψηλός μελαχροινός, βουτυράτος.

-Μισό λεπτό να ελέγξω το κινητό αν όντως πήρατε.

Δύο λεπτά μετά.

-Σε τι τελειώνει το κινητό σας;

-Σε 45

-Πολύ καλά, ανοίγω, αφήστε την παραγγελία στο ασανσέρ, θα την τραβήξω πάνω.

Τελειώνω την παράδοση κατά τας γραφάς και καθώς βγαίνω, αισθάνομαι ένα βλέμμα να μου τρυπά την πλάτη. Είναι ο κύριος Παπαδόπουλος, μισοκρυμμένος πίσω από την κουρτίνα του, κρατώντας ακόμη το, όχι πλέον και τόσο ζεστό, πακέτο, στο χέρι του.