Εδώ και λίγες μέρες κυκλοφορεί μια είδηση και ανακυκλώνεται από διάφορους σοσιαλμιντικούς λογαριασμούς, για το Δημήτρη Χατζή, το 15χρονο που «έφτιαξε ένα ρομπότ».
Και ως συνήθως, με σχόλια «αυτά δε τα δείχνουν τα παλιοκάναλα», «μόνο κάτι τελειωμένους προβάλλουν», «αν φορούσε μαγιό καμιά τριτοκλασάτη ηθοποιός θα μας είχαν πρήξει» κ.ο.κ.
Και σε αυτήν την περίπτωση όμως, ο Διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Ο Δημήτρης Χατζής όντως κατασκεύασε ένα αυτόματο και όντως στα 15 του, αλλά το 2015.
Δεν αμφιβάλλω ότι ένας μεγάλος αριθμός όσων τη διάβασαν, την αναδημοσίευσαν διότι τους άρεσε και τη βρήκαν αξιόλογη. Ούτε υποστηρίζω φυσικά ότι η χρονολογική απόκλιση, μειώνει στο ελάχιστο την αξία του επιτεύγματος. Εδώ ένα κάδρο πάμε να κρεμάσουμε και ζοριζόμαστε, τι να πούμε για τέτοια κατασκευή;
Το θέμα είναι ότι τόσο άρθρα όσο και αρκετές κοινοποιήσεις, έχουν γραφεί με συγκεκριμένη γλώσσα που σε κάνει να νομίζεις ότι όλα αυτά γίνονται σήμερα και κανένα, σχεδόν, ΜΜΕ δε δίνει (επίτηδες) σημασία.
Ο Δημήτρης πάντως μια χαρά τα πάει ως τα τώρα. Σύμφωνα με αναρτήσεις του μέχρι τον περασμένο μήνα, συμβάλλει ενεργά στο Industrial Metaverse Lab της Siemens στο Μόναχο, συμμετέχοντας σε projects που συνδυάζουν hardware και software για την προώθηση της βιομηχανικής αυτοματοποίησης και έξυπνης παραγωγής.
Επίσης ολοκληρώνει τη master’s διατριβή στο German Aerospace Center (DLR) στο Oberpfaffenhofen, όπου εστιάζει πιθανότατα σε εφαρμογές ρομποτικής και μηχατρονικής.
Συμπέρασμα. Μία θετική και αισιόδοξη είδηση δε χρειάζεται «σάλτσα». Αλλά χρειάζεται διασταύρωση.
Αλλιώς πλήττεται από την παράλλειψη των καλοπροαίρετων να ψάξουν κάπως παραπάνω και γίνεται βορά στα μερικά κλικ που θα τσιμπήσουν οι κακοπροαίρετοι.