Ο χρόνος που χρειάστηκε το ανθρωπόμορφο τέρας να μαχαιρώσει την Κυριακή, δεν ήταν παρά λίγα δευτερόλεπτα.
Δυστυχώς η ζωή δεν είναι σαν τις ταινίες όπου οι πρωταγωνιστές/στριες μπορούν ν’ αντιδράσουν με τα αντανακλαστικά μιας γάτας, αποφεύγοντας από γροθιές μέχρι πυραύλους εδάφους-εδάφους. Δέκα δευτερόλεπτα είναι αρκετά για να δώσουμε πέντε μαχαιριές και ένα δευτερόλεπτο για να πατήσουμε μια σκανδάλη.
Οι μόνοι δύο τρόποι για να γλυτώσει κάποιος από μια τέτοια, αιφνιδιαστική, επίθεση, είναι η τύχη και η άρτια εκπαίδευση, με το δεύτερο να παίζεται. Τι κάνουμε λοιπόν εκτός από το σταυρό μας;
Αν είμαστε σε θέση να καλέσουμε βοήθεια και γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι, δε φωνάζουμε γενικά και αόριστα. Επιλέγουμε κάποιον συγκεκριμένο (π.χ. αυτόν με το κόκκινο μπουφάν) και του λέμε να τηλεφωνήσει στο 100 (με την ελπίδα ότι θ’ ανταποκριθούν) και στο 166.
Αν πάλι είμαστε εμείς που τηλεφωνούμε είτε ως μάρτυρες είτε ως θύματα θυμόμαστε δύο πράγματα:
- Πριν απ΄ο,τιδήποτε άλλο αναφέρουμε το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε. Γιατί αν χάσουμε το σήμα ή τις αισθήσεις μας, το τηλεφωνικό κέντρο θα έχει καταγράψει τουλάχιστον μια τοποθεσία για να στείλει κάποιον να ελέγξει.
- Δεν κλείνουμε ποτέ το τηλέφωνο πρώτοι αλλά δίνουμε όσες πληροφορίες μας ζητηθούν και αφήνουμε το κέντρο να τερματίσει την κλήση όποτε θεωρήσει ότι ολοκληρώθηκε.
Τέλος, μη ντραπείτε ποτέ να τρέξετε.
