Με την ΕΡΤ έχω, όπως όλοι οι Έλληνες, μια σχέση αγάπης-μίσους.
Και αυτό γιατί από τη μια η ΕΡΤ δημιουργεί σειρές μυθοπλασίας όπως το «Χαιρέτα μου τον Πλάτανο» και το ERTFLIX https://bit.ly/370ipWn και από την άλλη έχουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Και δεν είναι μια, δεν είναι δυο, έχει τετατρώσει ήδη το κακό. Πετρούνιας-Γκιώνης-Φταιν οι Ιάπωνες-Σχόλια για Κορακάκη, και φοβάμαι ότι θα έχουμε και συνέχεια. Επειδή η σελίδα είναι πολιτική/κοινωνική/λογοτεχνική αλλά όχι κομματική, το άρθρο ούτε θα χαϊδέψει αλλά ούτε θα λιθοβολήσει. Σας το λέω πριν συνεχίσετε την ανάγνωση και χάσετε το χρόνο σας, μερικές και μερικοί.
Η ΕΡΤ δε δικαιολογείται. Και δε δικαιολογείται για τον ίδιο λόγο που υπάρχει. Είναι Κρατική, Δημόσια ραδιοφωνία-τηλεόραση που την πληρώνουμε όλοι μας. Βρέξει χιονίσει, κάνει δεν κάνει τηλεθεάσεις, είναι δεν είναι καλά τα προγράμματά της, ο μισθός θα πέσει.
Και θα πέσει για συγκεκριμένους λόγους. Ώστε οι πολίτες που δεν ξέρουν ή δεν επιθυμούν να ενημερώνονται ή να ψυχαγωγούνται από το διαδίκτυο να έχουν μια ελεύθερη πύλη που χρηματοδοτείται από τους φόρους τους. Ώστε οι πολίτες να μην είναι έρμαιο του κάθε καναλάρχη που κόβει το πρόγραμμα όποτε γουστάρει. Ώστε οι εργαζόμενοι να πληρώνονται κανονικά. Και, το κυριότερο, για να καλύπτει εκδηλώσεις που δεν προβάλλονται από ιδιωτικούς σταθμούς γιατί «δεν πουλάνε».
Όπως οι Κυριακάτικες λειτουργίες, το πανηγύρι στο χωριό, η ενημέρωση για τον «Παρμενίωνα» και οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Καταλαβαίνω ότι αν ένα ιδιωτικό κανάλι είχε τα δικαιώματα προβολής τους, δεν υπήρχε περίπτωση να δούμε προκριματικά κωπηλασίας μονού σκιφ γυναικών, τρεις η ώρα τα ξημερώματα. Ημιτελικούς όπου οι Ελληνίδες/Έλληνες είχαν πιθανότητα να περάσουν τελικό και πολύ μας είναι.
Η ΕΡΤ λοιπόν πρέπει να είναι εκεί για όλους εμάς, τους λίγους, που θα ξενυχτήσουμε για τον Πετρούνια, το Γκιώνη και τη Φένια Τζέλη https://bit.ly/3y5YVeJ ώστε να γκρινιάξουμε για το πόσο φλούφλικο έχει γίνει το Tae-Kwon-Do και που οι δικές μας εποχές που βγαίναμε μαύροι από το τατάμι και πόσα μετάλλια θα είχαμε σηκώσει αν παίζαμε σήμερα!!!
Όπως ακριβώς και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Καλαθόσφαιρας το 1994 που η Ελλάδα αντιμετώπιζε τη Dream Team 2, με Saquille O’ Neal, Alonzo Mourning και δε συμμαζεύεται. Τότε που σε μιαν άδεια Αθήνα (ξημερώματα 13 Αυγούστου γαρ) φωτάκια-φωτάκια έβλεπαν τον Παναγιώτη Γιαννάκη να κάνει την πρώτη προσπέραση ever εθνικής ομάδας έναντι των Αμερικανών με τρεις πόντους (17-14) και το φίλαθλο με την πινακίδα «Beware Saquille here come Fasoulas».
