Με τον όρο «Χλαμύδα» περιγράφονται οι ταινίες (κυρίως χολιγουντιανές και Τσινετσιτά), δεκαετίας ’50 και ’60, που σαν κεντρικό τους θέμα έχουν τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Χωρίζονται δε, σε δύο κύριες κατηγορίες. Αυτές που οι Ρωμαίοι αλληλεπιδρούν είτε με άλλους Ρωμαίους, είτε με κατακτημένους λαούς, είτε με μονομάχους και αυτές που ασχολούνται με Ρωμαίους οι οποίοι διώκουν/εμπλέκονται με, το Χριστιανισμό.
Λόγω των ημερών, για το άρθρο έχουν επιλεγεί πέντε από τη δεύτερη κατηγορία. Δε συμπεριλαμβάνεται ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ, διότι είναι σειρά.
- Quo Vadis.
Σημαίνει «που πηγαίνεις» στα λατινικά, είναι μέρος της φράσης quo vadis Domine (που πηγαίνεις Κύριε) και αποδίδεται στον Απόστολο Πέτρο. Συγκεκριμένα, όταν ο Πέτρος έφευγε από τη Ρώμη διότι τον είχαν επικηρύξει, είδε το Χριστό να κατευθύνεται αντίθετα και του έκανε αυτήν την ερώτηση. Για να λάβει την απάντηση «πάω στη Ρώμη, στο ποίμνιό μου, μιας κι εσύ το εγκατέλειψες, ποταπέ». Λίγο-πολύ. Πάντως ο Πέτρος ντράπηκε κι επέστρεψε. Έχουν γυριστεί δύο ταινίες. Μία βουβή το 1913 και μία το 1951. Στη δεύτερη (και πιο ενδιαφέρουσα) ο Ρωμαίος Μάρκος Βινίσιος (Robert Taylor), ερωτεύεται τη Λυγία (Deborah Kerr), βάρβαρη και χριστιανή. Κάπου εκεί μπλέκονται οι συγκλητικοί, ο Peter Ustinov ως Νέρων, ο Ursus και τα λιοντάρια.
- Ο Χιτών.
Βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα (The Robe, by Lloyd Douglas) περιγράφει τις περιπέτειες, πραγματικές και αλληγορικές, του Χιλίαρχου Μαρκέλλου Γαλλίονα (Richard Burton), μετά που συμμετέχει στη σταύρωση του Χριστού, κερδίζοντας στο μπαρμπούτι το χιτώνα Του. Όχι τόσο πιστή απόδοση του βιβλίου, όμως ο Burton εξαιρετικός. Από κοντά και ο Victor Mature, ως πιστός σκλάβος/σύντροφος Δημήτριος. Από την Κόρινθο.
- Ο Δημήτριος και οι μονομάχοι.
Το λες και spin off του Χιτώνα. Η ιστορία αρχίζει από κει που τελειώνει η προηγούμενη ταινία και ακολουθεί το σφίχτερ Victor Mature, στις αρένες όπου τον ρίχνουν με το ζόρι, να γίνει μονομάχος. Αναμενόμενη εσωτερική πάλι μεταξύ της ανάγκης του για επιβίωση και της πίστης του μαζί με σκηνικά, κοστούμια και κομπάρσους που κανένα cgi δε μπορεί ν’ αντικαταστήσει, σε τέτοιου είδους ταινίες.
- Βαραββάς.
«Θέτε να λευτερώσω το Χριστό που δεν έκανε τίποτε ή το κάθαρμα της κοινωνίας που ακούει στο όνομα Βαραββάς;» είπε ο Πιλάτος και αφού οι χαχόλοι διάλεξαν το χαχόλο, έπλυνε τα χέρια του. Στο Ευαγγέλιο, εδώ τελειώνει η παρουσία του κακούργου. Στην ταινία του 1961 με τον Anthony Quenn (βρωμόφατσα, ο ιδανικός για το ρόλο), μαθαίνουμε τι έκανε μετά την ανέλπιστη απελευθέρωσή του ο κακοποιός. Ωραία περιπέτεια με πλούσια δράση.
- Οι τελευταίες ημέρες της Πομπηίας.
Άλλη μία ταινία που βασίζεται σε βιβλίο (πάλι ομώνυμο, του Edward Bulwer-Lytton) και περιγράφει των έρωτα δύο νεαρών λίγο πριν σκάσει ο Βεζούβιος και τα κάνει όλα γης Μαδιάμ. Το μυθιστόρημα είναι πλούσιο σε περιγραφές, με Ρωμαίους, Έλληνες, Αιγυπτίους και Χριστιανούς, ν’ αντιπροσωπεύονται και ν΄ αποδίδονται αρκετά πιστά. Η ταινία είναι μια κλασσική περιπέτεια με τον Steve Reeves (γνωστό από τις ταινίες όπου έπαιξε τον Ηρακλή), να ποζάρει και να δέρνει.
