Είναι γεγονός ότι όσο μεγαλώνουμε, τόσο ωραιοποιούμε τα μικράτα μας. Κυρίως γιατί σαν παιδιά βιώνουμε τα συναισθήματα απόλυτα και δεν πληρώνουμε φόρους. Παρ΄ όλα ταύτα, παρότι υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που δικαίως αναπολούμε από τα χρόνια εκείνα, αναθεματίζοντας ταυτόχρονα την »απάνθρωπη κομποιουτεροποιημένη κοινωνία», ιδού δέκα (από τα 80ς και τα 90ς), που δεν ήταν ακριβώς τόσο ωραία όσο τα θυμόμαστε.
10. Οι φωτογραφίες.
Το φιλμ, αναλογικά πανάκριβο. Οι πόζες μετρημένες σαν πακέτο τσιγάρα και οι φίλοι που δεν είχαν φωτογραφική μηχανή να σου κάνουν τράκα πόζες, σαν πακέτο τσιγάρα. Προσοχή όταν βγάζεις το φιλμ μην το φάει το rewind. Να μην ξέρεις τι ακριβώς τραβάς μέχρι να γίνει η εμφάνιση, η οποία έπαιρνε μέχρι και 10 μέρες. Φωτογραφίες με κηλίδες, χρωματισμούς και κόκκινα μάτια σα βρυκόλακες. Και να ψάχνεις έναν έναν όλους όσοι βγάζαν ομαδικές φωτογραφίες, για να τους δώσεις αντίγραφα. Στα συν, δεν είχαμε τόσες σέλφις.
9. Το σταθερό τηλέφωνο.
»Δεν σε άκουω πάρε το μηδέν» και »οι γραμμές είναι φορτωμένες», φράσεις που όλοι λέγαμε. Τέσσερα με έξι χρόνια για καινούργια σύνδεση. Οι βλάβες ν’ αποκαθιστάνται πιο αργά από χελώνα με ρευματικά στον ανήφορο. Να περιμένεις κλήση και να τσακώνεσαι με όλη την οικογένεια για να μην πάρει κανέναν στο μεσοδιάστημα. Και last but not least, για να μιλήσεις με τη Λίτσα, να περνάς από ανάκριση από τη γιαγιά της Λίτσας. Στα συν, κανείς δε μιλούσε με τις ώρες.
8. Η πρόσβαση στη γνώση.
Ακούγεται βαρύγδουπο αλλά χωρίς δανειστική βιβλιοθήκη και εγκυκλοπαίδεια στο σπίτι, η οποία κόστιζε 7 μισθούς, ξέραμε μόνο ότι μας λέγανε οι γείτονες και τα δύο κρατικά κανάλια. Γιατί το τρίτο έπαιζε μόνο ντοκυμαντέρ. Αυτό άλλαξε λίγο στα 90ς με τα δωρεάν βιβλία που έδιναν οι εφημερίδες μέσω κουπονιών. Η αντιπαράθεση στοιχείων όμως ήταν δύσκολη και δεν μπορούσες να κουβαλήσεις ή ν’ αντιγράψεις παρά έναν περιορισμένο αριθμό βιβλίων. Στα συν, ο κόσμος δεν εμπιστευόταν τις βλακείες της wikipedia.
7. Ποιο τραγούδι είναι αυτό.
ΤΟ δράμα. Να παίζει ένα τραγούδι σε κάποιο ραδιόφωνο και να μην ξέρεις ποιο είναι. Μόνη ελπίδα ο καλόκαρδος παραγωγός που με το τέλος του τραγουδιού, σου έλεγε τον τίτλο και το δημιουργό/εκτελεστή, συχνά λάθος. Εναλλακτικά, τηλέφωνο στο στούντιο με τον φοβερά επεξηγηματικό τρόπο »γειά σας, θέλω να μου πείτε ποιο είναι το τραγούδι που πάει ντα νταντα ντα». Στα συν, άκουγες περισσότερο ραδιόφωνο.
6. Θέλω ν’αγοράσω μόνον αυτό το τραγούδι.
Με τα πολλά, έβρισκες ποιο είναι το τραγούδι που σε συνεπήρε. Το επόμενο βήμα ήταν να το αποκτήσεις, Έλα όμως που πήγαινε πακέτο με άλλα 10-12 τραγούδια, τα οποία εσύ δεν ήθελες ούτε ν’ ακούσεις, Και εδώ οι λύσεις περιορισμένες. Ή περίμενες μέχρι να συμπεριληφθεί σε μια συλλογή με άλλα καλά κομμάτια και να το αγοράσεις, η επονομαζόμενη και τύχη του Ιρλανδού, ή να το αντιγράψεις σε κασέτα και αργότερα σε cd, από φίλο-γνωστό-μαγαζί. Στα συν, ανακάλυπτες αξιόλογα τραγούδια του ιδίου καλλιτέχνη.
5. Οι δισκέτες.
Μπορεί στην εποχή τους (90ς) να έκαναν πάταγο αλλά σκεφτείτε πόσα λίγα δεδομένα αποθήκευαν. Και πόσες δισκέτες και χρόνος χρειαζόταν για την εγκατάσταση ενός απλού προγράμματος. Επίσης, φύλαξη, ταξινόμηση, συντήρηση, αντιγραφή και η μάνα σου να γκρινιάζει για »τη σαβούρα που στοιβάζεις στο δωμάτιό σου». Και από οικολογικής πλευράς, σε σχέση με ένα στικάκι υπερπολλαπλάσιας χωρητικότητας απαιτούταν υπερβολικά πολύ πλαστικό για να κατασκευαστούν. Στα συν, τίποτα.
4. Τα υπεραστικά λεωφορεία.
Απόλυτη δοκιμασία επιβίωσης. Υπάρχουν Λοκατζήδες που βασανίστηκαν περισσότερο στο πηγαινέλα με τα υπεραστικά λεωφορεία, από την εκπαίδευσή τους στο Μεγάλο Πεύκο. Άβολα καθίσματα, περιορισμένος χώρος, να πηγαίνουν με 50 χιλιομέτρα το πολύ και ο κλιματισμός ανέκδοτο για να περνά η ώρα. Εκατομμύρια στάσεις, τα καλάθια με τα λουκάνικα στο χώρο των επιβατών και οδηγοί βγαλμένοι από σκετς του Χάρυ Κλύν. Στα συν, έκανες γνωριμίες.
3. Η μουσική Τέκνο.
Περί ορέξεως ουδείς λόγος, αλλά αυτό το πράμα δεν ήταν μουσική τότε και δεν είναι μουσική και σήμερα. Ένας επαναλαμβανόμενος θόρυβος, επαναλαμβανόμενες χορευτικές κινήσεις και χάπια διάφορα. Αν αντικαταστήσετε το ντούπου-ντούπου με το waka-waka, είστε σε μία πίστα pac man και απλά δεν το έχετε πάρει χαμπάρι. Στα συν, μπορούσες να φοράς χακί παντού.
2. Οι βάτες στα σακάκια.
Υπήρχε μια εποχή που όλες οι γυναίκες, εκτός από το μαλλί θάμνο, φορούσαν και σακάκια με βάτες. Το ξαναγράφω, σακάκια με βάτες, κυρίως 80ς και όχι τόσο 90ς. Μερικές δε, είχαν και παράσημα πάνω στα σακάκια με βάτες. Στα συν, ήταν καλύτερα από τα ψαράδικα παντελόνια, τα χαμηλοκάβαλα και τα βαμμένα κόκκινα μαλλιά.
1. Η Ιατρική.
Ο κλάδος της Ιατρικής δεν έχει κάνει απλώς άλματα, έχει κάνει άλματα σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας. Τις παλιές καλές εποχές, οι άνθρωποι πεθαίνανε από σοβαρές ασθένειες που σήμερα είναι τουλάχιστον αντιμετωπίσιμες και εγχειριζόταν για νεύρωση στομάχου. Κάθε χωριό δε, που σεβόταν τον εαυτό του, είχε το θεραπευτή/πρακτικό/μάγο γιατρό του, με τη σουλφαμιδόσκονη για τα τραύματα. Στα συν, η αβεβαιότητα έκανε τους ανθρώπους να ζουν πιο έντονα την κάθε τους στιγμή.
