Εξ όσων γνωρίζω, μετά τα δύο-άντε τα δυόμιση- χρόνια, τα μωρά γίνονται παιδιά και αρχίζουν να περπατάνε. όπως λέει και ένα παλιό ρητό «οι γονείς πασχίζουν δύο χρόνια να κάνουν τα παιδιά τους να μιλήσουν και να περπατήσουν και δεκατρία χρόνια να κάτσουν σιωπηλά».
Αν εξαιρέσουμε, μακρυά απ’ όλα τα παιδιά, τα προβλήματα υγείας, το φυσιολογικό είναι να βλέπεις πιτσιρίκια να τρέχουν σαν το Χουσεΐν Μπολτ και γονείς να τα κυνηγάνε αλαφιασμένοι.
Τελευταία όμως παρατηρώ, ότι ένα πλήθος γονέων κόβουν βόλτες με παιδιά σε καροτσάκια για μωρά. Παιδιά τα οποία είναι εμφανώς μεγαλύτερα των δύο ετών. Με αποκορύφωμα σήμερα όπου μια μάνα στον Αγ. Παντελεήμονα Αχαρνών έκανε βόλτα το 5χρονο αγόρι της σε ένα τέτοιο καροτσάκι!!!!!!!!
Επίσης το 99% των γονέων που το κάνουν είναι μανάδες. Και το 99% των παιδιών είναι αγόρια. Εντάξει, καταλαβαίνω ότι στην κουλτούρα των Ελληνίδων μανάδων (και των Αραβίδων ή Αράβισσων) είναι να βλέπουν το γιο τους σα μικρό παιδί ακόμη και στα 80 του. Καθώς και να τον κάνουν να αισθάνεται παιδί μέχρι τα 80 του. Όπως έγραψα πριν μερικές μέρες «στην Ελλάδα ο 19χρονος άντρας είναι παιδί και ο 25χρονος ποδοσφαιριστής είναι ταλέντο».
Αυτό είναι καλό αν ταυτόχρονα με την αίσθηση της νεότητας, που οδηγεί πάντοτε στη δημιουργία, τους διδάσκουν και την υπευθυνότητα που ταιριάζει στη βιολογική τους ηλικία. Κάτι που, ακόμη, δε βλέπω να γίνεται φανατικά.
