Αγαπητό μου ημερολόγιο, σήμερα κάθησα στο μπαλκόνι. Είχε και λίγο ήλιο, μια χαρά ήμουν. Η κίνηση ήταν λιγότερη από χτες, που λύσσαξαν όλοι να βγουν έξω τώρα που τους είπαν να καθήσουν μέσα. Λιγότερη μεν, το ίδιο ανόητη δε. Όχι η κίνηση per se, οι οδηγοί.
Δύο πρόλαβε να εντοπίσει το αετίσιο μάτι μου αλλά φτάνουν και περισσεύουν ως παραδείγματα. Ο ένας, μεσήλικας κλαρινογαμπρός με κούρσα, βαρέθηκε να παρκάρει 6 μέτρα μακριά από το pet shop και διπλοπαρκάρησε κλείνοντας δύο αυτοκίνητα και ένας κάδο. Ο άλλος, μουλαρομπεμπέκος με πενηντάρι, μπαίνει ανάποδα, τον καβαλάει (συνοδηγός όχι κυριολεκτικά) ένας μπρίλης με βρώμα στα μούτρα που το μοστράρει για μούσι και φεύγουν χωρίς κράνος και μαρσάροντας. Τι μαρσάρεις ρε πρωταγωνιστικέ χαρακτήρα θεάτρου σκιών; Παπί έχεις κι ούτε καν πειραγμένο.
Και δεν πιστεύω, ημερολόγιό μου, ότι αυτοί οι τρεις έπρεπε να βγουν για δουλειές σήμερα. Δεν πιστεύω καν ότι μπήκαν στον κόπο να συμπληρώσουν μια τυπική άδεια. Βλέπεις η βλακεία δεν είναι ιός, να ελπίζουμε σε εμβόλιο.
