Αγαπητό μου ημερολόγιο, σήμερα είναι 25η Μαρτίου. Γιορτάζουν οι Ευαγγελίες, οι Ευάγγελοι και οι Εθνεγερσίες. Επίσης τιμάται η έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων ενάντια στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Είναι η μέρα που συγκινεί όσους πιστεύουν στην ελευθερία και όσους τη μισούν. Για διαφορετικούς λόγους, φυσικά.

Σήμερα ήλθαν κάτι τυπάκια και μετρούσαν το δρόμο για να βάλουν σημάδια. Όχι τα σημάδια του κορμιού που ζητά η Πηνελόπη να της πει ο Οδυσσέας για να πιστέψει ότι ειν’ αυτός. Τα άλλα που βάζουν για τους πάγκους των λαϊκών. Βλέπεις, ημερολόγιό μου, το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτής της χώρας (ένα από τα μεγαλύτερα έστω), είναι ότι ο πατριωτισμός πρέπει να σταματά στον καταναλωτή. Οι έμποροι και οι πολιτικοί, όχι πάντα όμως πολλάκις, εξαιρούνται.

Μετά, τηρώντας το έθιμο, φάγαμε βακαλάο με σκορδαλιά. Την πραγματική με το μπαγιάτικο ψωμί και καρύδια, όχι την άλλη την ιμιτασιόν με την πατάτα. Σ’ αυτά τα θέματα, δε σηκώνουμε κουβέντα. Πήραμε και μερικά τηλέφωνα για ευχές. Λόγω περιορισμού της κυκλοφορίας γλυτώσαμε και τις βίζιτες που θα κάναμε για κοινωνικούς λόγους. Γιατί τους φίλους θα τους δούμε και θα το γιορτάσουμε, εν ευθέτω χρόνω.

Αυτήν την ώρα έξω, άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει, για να είμαι ασορτί με τη μέρα. Λογικό, μιας και τα λίγα καταστήματα που επιτρέπεται να λειτουργούν, αργούν. Περιμένω βέβαια κάποιον ξεπλένη με smart και τεράστια woofers να περάσει παίζοντας κάποιο «τραγούδι» εκείνων των ράπερ που καταγγέλλουν το σύστημα χρεώνοντας 50 ευρώ το εισιτήριο της συναυλίας τους.

Αργότερα, σκοπεύω να παρακολουθήσω (όπως κάθε χρόνο) τον Παπαφλέσσα. Την ταινία που η #7arts σε βίντεο αριστούργημα χαρακτήρισε ως «Μπεν Χουρ» της Ελλάδος. Μετά θα παρακολουθήσω την Έξοδο 1826 στο ουτούμπε.

Και κάπου εδώ ημερολόγιό μου, σαν ελεύθερος πολιορκημένος (ξέρω πόσο υπερβολικός ακούγομαι αλλά μου βγαίνει αυτόματα), κλείνω τη σημερινή μου εγγραφή, με τ’ αθάνατα λόγια του ποιητή:

Η δύναμή σου πέλαγος, η θέλησή μου βράχος.