Ότι η ευγένεια υποχρεώνει, είναι γνωστό παλαιόθεν. Όπως και ότι ξεκινά απ’ τα μικρά (σχετικά εδώ). Όμως αυτό που συνήθως παραβλέπεται είναι ότι η ευγένεια υποχρεώνει αυτόν που την ασκεί και όχι αυτόν που τη δέχεται.

Χτες, Σάββατο, ροβολάω προς το σούπερ μάρκετ της περιοχής με το οικολογικότατο και ανθεκτικότατο δίτροχο καροτσάκι μου, ξέρετε, αυτό που έχουν οι γιαγιάδες στη λαϊκή. Στο δρόμο μου βλέπω δύο αγόρια κι ένα κορίτσι να παίζουν. Γύρω στα 13-14 όλα τους αλλά το κορίτσι να έχει ωριμάσει εμφανώς μοιάζοντας σχεδόν νέα γυναίκα ενώ τα δύο αγόρια, ήταν καχεκτικά μυξιάρικα.

Στην προφανή προσπάθειά τους να φλερτάρουν το κορίτσι με τη μόνη μέθοδο που γνωρίζει η πλειοψηφία των νεαρών teen και pre-teen αγοριών, τη βία (μεγάλη ήττα των πατεράδων παρεμπιπτόντως), ένας εκ των δύο της πέταξε ένα κομμάτι τούρτα! Στο Θεό σας δηλαδή. Την επόμενη φορά τι θα κάνει; Θα πάρει ένα μαδέρι να της σπάσει το κεφάλι;

Αυτός θα γίνει μάλλον ο «είμαι μάγκας και δε βγάζω φλας όταν στρίβω» ενώ ο φίλος του θα γίνει ο «είμαι αστείος και τρώω τ’ αποφάγια του μάγκα». Εντάξει, ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι θα είναι. Το λυπηρό της υπόθεσης έγκειται στο ότι και η κοπέλα το βρήκε αστείο (μεγάλη ήττα των μανάδων παρεμπιπτόντως), αντί να τους αρχίσει στα μπινελίκια.

Θα μου πείτε, εσύ στην ηλικία τους τα ίδια δεν έκανες; Όχι, δεν έκανα τα ίδια. Ούτ’ εγώ ούτε ο περίγυρος μου γι’ αυτό έχω μούτρα να μιλάω. Ο αναμάρτητος υμών πρώτος λίθο βαλέτω επ’ αυτήν που λέει και ο Ι.Χ. Αντιθέτως τιμήσαμε το ρόλο μας ως άντρες και φερθήκαμε στο δυνατό φύλο με το σεβασμό που αξίζουν οι μητέρες, αδελφές και σύντροφοί μας.

Και για να μην παρεξηγήσετε τα γραφόμενά μου, δεν καταδικάζω συλλήβδην τους άντρες για τοξική αρρενωπότητα (προς απογοήτευσιν πάσης φύσεως Μ.Κ.Ο.) ή όπως αλλιώς το λέει η πολιτική ορθότητα. Επισημαίνω ότι παιδιόθεν, κάποιοι φορτωθήκαμε εις γνώσιν μας την υποχρέωση της ευγένειας και συνεχίζουμε να τη φέρουμε σε μιαν εποχή που κανείς δε θέλει πλέον υποχρεώσεις.