Ο Μιλτιάδης, όπως και όλοι οι αρχαίοι ημών, συγκαταλέγεται σ’ εκείνη την κατηγορία προσωπικοτήτων με το χαριτωμένο προσωνύμιο «αμφιλεγόμενες». Δηλαδή εκεί που πας να τους «θάψεις» τσουπ πετάγεται μια τους αρετή που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Κι εκεί που πας να τους ανεβάσεις στον Όλυμπο, να και σκάει μύτη μια λιγότερο λαμπερή συνήθειά τους.

Παλιά, τότε που η γνώση απαιτούσε περισσότερο κόπο από την πληκτρολόγηση μερικών λέξεων, είχα διαβάσει μιαν ιστορία (απ’ τις λεγόμενες διδακτικές), που απεδίδετο στο Μιλτιάδη. Μιαν ιστορία που, όπως αρκετές, δε μπορώ να την ξαναβρώ. Θα σας τη διηγηθώ λοιπόν από μνήμης.

Ο Μιλτιάδης ντυνόταν πάντα με καθαρά ρούχα, ποτέ όμως με ακριβά. Κάτι που προξένησε εντύπωση σ’ έναν φίλο του που σχολίασε το γεγονός, μάλλον αρνητικά. Συγκεκριμένα, των ρώτησε γιατί ένας πολίτης με τη δική του περιουσία και αριστοκρατική καταγωγή, δε ντύνεται πιο πλούσια. Ο Μιλτιάδης του απάντησε ότι δε χρειάζεται διότι «εδώ (στην Αθήνα) με ξέρουν όλοι».

Κάποια στιγμή απαντιόνται οι δυο τους σε μιαν άλλη πόλη. Παρατηρεί λοιπόν ο φίλος του, πως ο Μιλτιάδης έχει ντυθεί με πανάκριβα υλικά, μετάξια, χρυσάφια, σαν το Φλωρινιώτη στην πίστα. Φυσικά και τον ρωτά, τώρα γιατί; Για να λάβει την εξής απάντηση.

«Γιατί εδώ, δε με ξέρει κανείς».