Η οδήγηση στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στο λεκανοπέδιο, είναι σαν ένα τεράστιο ηλεκτρονικό παιχνίδι αλλά με μία και μόνη ζωή. Στην ενόχληση από χαριτωμένα εμπόδια όπως οδηγοί κατ’ όνομα, χάλια δρόμοι, ποδηλάτες, καροτσάκια, πεζοί που κοιτάζουν ανάποδα (αν κοιτάζουν) όταν διασχίζουν το δρόμο κ.α. η σελίδα οφείλει να προσθέσει ένα ακόμη. Τα αυτοκόλλητα ή sticker αν προτιμάτε, που κοσμούν πινακίδες με ονόματα οδών καθώς και οδικής κυκλοφορίας.

Πρόκειται κυρίως γι’ αυτοκόλλητα σήματα Ποδοσφαιρικών Ανωνύμων Εταιρειών (αυτές που κάποιοι επιμένουν να προσφωνούν «ομάδες») σε ποικίλα σχήματα και χρώματα, ανάλογα με το θυρεό της κάθε μίας από αυτήν.

Σκοπός τους είναι να «μαρκάρουν» οι «οπαδοί» της εκάστοτε ομάδος την περιοχή τους, δίκην ινδιάνικου τοτέμ (όπου ινδιάνικου βλ. αυτόχθον αμερικάνικο) ή σαν εκείνα τα κεφάλια που βάζουν οι ανθρωποφάγοι λαοί σε παλούκια, στις ταινίες δράσης. Έτσι και θα τρομάξουν τον αντίπαλο/εχθρό αλλά και θα δηλώσουν την αγάπη τους στην «ομάδα που είναι ιδέα».

Αυτό δε, είναι κάτι που απαντάται στις λεγόμενες «λαϊκές γειτονιές». Ταμπούρια, Κοκκινιά, Γκύζη, Άσπρα Χώματα, Καλλιθέα, Πατήσια, Ηλιούπολη (χαμηλά πριν τον Καρέα) κ.ο.κ. Γλυφάδα, Κολωνάκι, Ψυχικό, ούτε γι’ αστείο. Κι εντάξει, στην πινακίδα με το όνομα της οδού είναι απλά ενοχλητικό για τα οχήματα που ναυηγούνται χωρίς gps, όταν όμως κρύβουν το σήμα που δείχνει από ποια μεριά του δρόμου απαγορεύεται να στρίψεις, τότε η κατάσταση γίνεται επικίνδυνη.

Και αναρωτιέμαι, πως μπορεί να είναι κάποιος τόσο ανεύθυνος; Λες και ο ίδιος ή δεν κυκλοφορεί στους δρόμους ή είναι απευθείας απόγονος του Βάσκο Ντα Γκάμα. Εδώ μπορώ να σχολιάσω με το απόφθεγμα που αποδίδεται στον Αϊνστάιν ότι «το σύμπαν και η βλακεία είναι άπειρα».

Επειδή όμως κατά πάσα πιθανότητα ο Αλβέρτος ουδέποτε είπε κάτι τέτοιο (όπως και η Μαρία Αντουανέτα για το ψωμί και το παντεσπάνι), θα χρησιμοποιήσω για την ημεδαπή ενόχληση ένα εξίσου ημεδαπής (πιστοποιημένο αυτό) εμπνεύσεως.

«Ο ανόητος είναι σαν τη μαριχουάνα. Ευδοκιμεί σε όλα τα κλίματα».