Το καλοκαίρι του 2022 δεν είναι όπως τ’ άλλα. Από τη μία η αναστολή των μέτρων για την αντιμετώπιση του Covid-19 έχει απελευθερώσει τα μέρη και τη διάθεση και από την άλλη ο Ρεζέπ να έχει φάει με την Ελλάδα το κόλλημα που είχε φάει ο Σπύρος με τον Παρασκευά στους Απαράδεκτους. 

Και κάπου στη μέση εμείς ν’ αναρωτιόμαστε αν πρέπει να κλείσουμε ξαπλώστρα ή να μαζέψουμε κονσέρβες. Αν πρέπει να περιμένουμε την επιδότηση των ηλεκτρικών συσκευών για ν’ αλλάξουμε το κλιματιστικό ή να πάρουμε κάμποσα μαθήματα πρώτων βοηθειών. Προς το παρόν βέβαια η ζωή συνεχίζεται σε φυσιολογικούς ρυθμούς αλλά έτσι συνεχιζόταν και στο Κίεβο στις 23/2 τρέχοντος έτους, παραμονή Τσικνοπέμπτης.

Σαν την Πυθία έχω καταντήσει σε τούτη δω τη σκέψη της ημέρας να γράφω ήξεις-αφίξεις. Δε το κάνω επίτηδες όμως κι ειλικρινά, υπάρχει κάποια ή κάποιος που να μπορεί με το χέρι στην καρδιά να με κατηγορήσει; Όχι ότι αν το θέλετε θα σας το απαγορέψω. Πάτε λίγο πιο κάτω και μου αλλάζετε τον αδόξαστο στα σχόλια.

Απλά με προβληματίζει τούτο το παράξενο καλοκαίρι. Σκέφτομαι ότι ακόμη και πέρσι και πρόπερσι με όλα τα στραβά και τ’ ανάποδα ήξερες λίγο-πολύ τι θα σου ξημερώσει. Όχι κάτι ευχάριστο ή κάτι ελπιδοφόρο αλλά μπορούσες να κινηθείς βρε αδερφέ. Τώρα ανοίγεις το μάτι και πριν πας στην τουαλέτα ψάχνεις στις ειδήσεις να βρεις τι έσκασε πάλι.

Οι γραμμές που γράφω, είναι για να βάλω το μυαλό μου σε μια τάξη. Αλλά το μόνο που σκέφτομαι είναι τα λόγια του Sir Francis Bacon στον Ιούλιο Καίσαρα (ελεύθερη μετάφραση): «Μόνο αν κάποιος γνώριζε το τέλος της μέρας του πριν αυτό έλθει. Αλλά το τέλος της μέρας του θα έλθει και θα το μάθει».

Ο τίτλος του άρθρου είναι εμπνευσμένος από τον ομώνυμο τίτλο του τραγουδιού του Μανώλη Φάμελου και για να μη το ψάχνετε, μπορείτε να το ακούσετε εδώ.