Η «Αύρα» είναι το καλύτερο Ελληνικό τραγούδι της δεκαετίας του ’80. Δε το λέω εγώ, το λέει ο Μάνος Χατζιδάκις.
Η «Αύρα» δημιουργήθηκε από το Δημήτρη Παναγόπουλο, μια ιδιαίτερη, ίσως και μοναδική, περίπτωση τραγουδοποιού.
Ξεκίνησε το 1985 κερδίζοντας το τρίτο βραβείο στο μουσικό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με το τραγούδι του «Μονόλογος». Όμως κέρδισε για πάντα τις καρδιές των φίλων της μουσικής με την «Αύρα» του 1987, ένα τραγούδι από τον πρώτο του δίσκο με τίτλο «Ασταθής Ισορροπία» (1988).
Εκείνο που ξεχωρίζει περισσότερο είναι ότι, πέρα από τη συνεχή παρουσία του στη ροκ σκηνή και στη δισκογραφία, έχει αναδειχθεί δύο φορές ανάμεσα στους 100 κορυφαίους επιστήμονες παγκοσμίως, χάρη στο σπουδαίο ερευνητικό έργο του σχετικά με τις βιολογικές επιδράσεις των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων.
Ο ίδιος σχολιάζει αυτόν τον ασυνήθιστο συνδυασμό μουσικής και επιστήμης λέγοντας:
-Για μένα οι δύο αυτοί τομείς ταιριάζουν απόλυτα. Δεν πιστεύω ότι ο ένας με ωφέλησε επαγγελματικά στον άλλον, όμως σε προσωπικό επίπεδο σίγουρα.
-Θεωρώ πως λειτουργούν συμπληρωματικά: η γνώση που αντλώ από τον έναν εμπλουτίζει τον άλλον και αντίστροφα. Όπως τόνιζαν και οι αρχαίοι Έλληνες, “Μηδέ τις επιστήμων ει μη μουσικός” και “Μουσικήν ποίει και εργάζου” και, όπως φαίνεται, είχαν δίκιο.
Στην «Αύρα» καθοριστικό ρόλο άσκησαν οι Doors, ο John Lennon, οι Beatles, ο Tim Buckley και, πάνω απ’ όλους, ο Phil Ochs. Ο Παναγόπουλος είχε ανακαλύψει, όπως λέει ο ίδιος, αυτόν τον «εξαιρετικό τραγουδοποιό, σπουδαίο ποιητή, επαναστάτη και μουσικό», που υπήρξε μια από τις πιο έντονα πολιτικοποιημένες μορφές της δεκαετίας του ’60.
Η «Αύρα» είναι ίσως από τα λίγα τραγούδια που έγινε τόσο μεγάλη επιτυχία όντας ανεξάρτητο από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του έως σήμερα.
Τα δικαιώματα ηχογράφησής του εξακολουθούν να ανήκουν στον Παναγόπουλο. Δεν τα παραχώρησε ποτέ σε εταιρεία, απορρίπτοντας τις κατά καιρούς διόλου ευκαταφρόνητες προσφορές.
Εδώ οι στίχοι:
Από την πόρτα σαν θα βγω
Θα δω τον ήλιο στρογγυλό
Και με το όμορφο στερνό χαμόγελό σου
Μια καλημέρα θα σου πω
Μετά θα φύγω θα χαθώ
Και ίσως με ξαναδείς μονάχα στ’ όνειρό σου
Μέσα στης πόλης τα στενά
Και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν
Γιατ’ είμαι αύρα εσπερινή
Πνοή καθάρια ζωντανή
Που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροϊζουν
Φεύγω ψηλά για το βουνό
Κι ύστερα πέφτω στο γκρεμό
Και ταλαντεύομαι στα βάθη και στα ύψη
Και κουβαλάω μεσ τη σιγή
Μιαν ανυπόταχτη κραυγή
Και κάποια ανείπωτη ελπίδα που ‘χεις κρύψει
Γιατί είμ’ αέρας που περνά
Μέσα στης πόλης τα στενά
Και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν
Γιατ’ είμαι αύρα εσπερινή
Πνοή καθάρια ζωντανή
Που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροϊζουν
Κι εδώ το τραγούδι.
