Πριν λίγες μέρες ήμουν σε ένα εστιατόριο και δίπλα μου έτρωγε μια παρέα ατόμων με βαριά σωματικά προβλήματα.
Κάποια στιγμή ανάβει ο ένας τους τσιγάρο και ντουμανιάζει τον (κλειστό) χώρο. Πηγαίνει ο σερβιτόρος και του κάνει μια ευγενική παρατήρηση να το σβήσει κι εκείνος αντιδρά με τρομερή αγένεια. Throwing a tantrum στην αγγλική.
Βρίζει τον σερβιτόρο και αρχίζει ένα μονόλογο για το ότι πρέπει εμείς η κοινωνία να είμαστε ανεκτικοί απέναντι στα άτομα με ειδικές ανάγκες. Και πριν φτιάξουμε παντού μπάρες και τους δώσουμε τουλάχιστον 3000 ευρώ το μήνα, να μην τολμήσουμε να τους ενοχλήσουμε ξανά.
Έρχεται ο ιδιοκτήτης τους λέει «δεν πληρώνετε τίποτα παιδιά» και αρχίζει να σπρώχνει το αναπηρικό αμαξίδιο του φασαριόζου προς την έξοδο.
Το εστιατόριο έχει χωριστεί στα δύο αλλά αντί να πάρουν το μέρος της μιας ή της άλλης πλευράς, βρίζονται μεταξύ τους. Ξέρετε τα κλασικά, «φασίστες», «ρατσιστές», «άπλυτοι», «ροσωψέκια».
Ο ιδιοκτήτης αφού βγάζει έξω και την υπόλοιπη παρέα, αφήνει από ένα μπουκάλι κρασί σε κάθε τραπέζι και παροτρύνει τον κόσμο να πιει και ματά εάν έχει ακόμη διάθεση, να συνεχίσει.
Τζάμπα ξύδι γλυκο σαν μέλι. Ρουφώντας το κέρασμα, ξέχασαν και τις κοινωνικές ανησυχίες και τα πάντα.
Και τώρα θέλω τις γνώμες σας.
