Ξερότοπος. Πέτρες, κίτρινο χορτάρι και σκόνη. Δέκα μέρες πάνω στο κάρο και η μόνη αλλαγή στο άνυδρο τοπίο είναι οι μικρόσωμοι μελαχρινοί χωριάτες που τις κοιτάζουν με περιέργεια. Λεροί, κακοντυμένοι, με πλούσια γενειάδα οι άντρες και πυκνά σγουρά μαλλιά οι γυναίκες. Καμιά φορά τους συνοδεύουν...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑΌλα ξεκίνησαν απλά. Μία μέρα ακούμπησε το χέρι του άρρωστου παππού και σχεδόν αμέσως, ο χρόνιος βήχας που τον ταλαιπωρούσε σταμάτησε. Στην αρχή κανείς δεν έδωσε σημασία. Μετά από μία εβδομάδα όμως, ακόμη και τα πλέον αδιάφορα από τα εγγόνια του αρχίσανε να παρατηρούν τη...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ-Κυρά, κυρά, ξανάρχονται. Ο μικρόσωμος καμπούρης τρέχει όσο του επιτρέπει το κουτσό του πόδι. Η γυναίκα τον κοιτάζει σοβαρά. Τα χρόνια που το ποδοβολητό του της φαινόταν αστείο, έχουν περάσει προ πολλού. Απ’ όλους, γονιούς, φίλους, εραστές, αυτός στάθηκε ο πιστότερος. Ο μικρός της βράχος,...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑΑρκαδία 1924. Αφροδίσιο όρος. ‘’Αν και αύριο ξημερώνει Δεκαπενταύγουστος, κανείς δε δείχνει ανυπομονησία για τη μεγάλη εορτή. Άλλες χρονιές, τα όργανα παίζανε μέρες πριν. Τώρα επικρατεί σιωπή. Οι κάτοικοι με το που δύει, κλειδαμπαρώνονται στα σπίτια τους. Ως και τα ζωντανά του χωριού παραμένουν παράξενα...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ‘’Το καλοκαίρι του 1965, βρέθηκα στο Παλαίκαστρο Κρήτης. Ο καλός μου φίλος και συστρατιώτης, ο Στέλιος ο Παπαρουνάκης, με κάλεσε να περάσω λίγες από τις διακοπές μου στο χωριό του. Ειδυλλιακό μέρος, σαν αυτά που πλέον βλέπουμε στις παλιές ταινίες. Γεμάτο αγνούς ανθρώπους, ανοιχτόκαρδους, από...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑΟ άνθρωπος στέκεται αμήχανα, στη μέση του απέραντου λευκού κενού. Όταν ήταν ακόμη ζωντανός, ήταν άντρας. Τριαντάρης, ψηλός, με πράσινα μάτια. Είχε και όνομα. Τώρα δεν έχει όνομα. Τώρα δεν έχει καν μορφή. Και τον όρο ‘’άνθρωπος’’ τον χρησιμοποιούν εδώ στον Παράδεισο για να τον...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
