Μέσα δεκαετίας ’90. Καλοκαίρι. ΠΑΣΟΚ.

Νέος τότε και χωρίς υποχρεώσεις, έχω ακολουθήσει ένα φίλο στην Άνδρο, το πραγματικό νησί των ανέμων, για να κάνουμε διακοπές.

Ο πλέον κλασικός τρόπος διαμονής τότε ήταν τα rooms to let. Κάτι σαν Airbnb χωρίς ηλεκτρονική πλατφόρμα για να τα νοικιάζεις.

Είτε τα έβρισκες μέσω γνωστού είτε πήγαινες στο νησί και σε περίμεναν στο λιμάνι διάφοροι μ’ ένα χαρτόνι στο χέρι όπου πάνω του είχαν γράψει «rooms» για τους αλλοδαπούς και «δωμάτια» για τους ιθαγενείς.

Εμείς είχαμε διαλέξει την πρώτη μέθοδο και είχαμε κλείσει ένα δωμάτιο μέσω γνωστού, οικογενειακού φίλου του φίλου μου. Μας περίμενε μάλιστα η μια του κόρη να μας οδηγήσει στο κατάλυμα.

Φτάνουμε σ’ ένα ωραιότατο σύμπλεγμα κατοικιών που είχε φτιάξει ο πατέρας της με επιδοτήσεις (βλ. ΟΠΕΚΕΠΕ), μας πάει σε κάτι σκάλες και αρχίζουμε την κατάβαση.

Το δωμάτιό μας ήταν στο τρίτο υπόγειο κυριολεκτικά. Στις κατακόμβες που κρυβόταν οι Χριστιανοί για να μην τους πετάξουν οι Ρωμαίοι στα λιοντάρια. Στο κέντρο της γης παρέα με τον Ιούλιο Βερν. Λίγο πιο κάτω και θα είχαμε φτάσει Κίνα.

Και αν νομίζετε ότι ήταν φτηνό, χα! 35 ευρώ, με τον πληθωρισμό, πληρώναμε σε σημερινά λεφτά. Για να μη νομίζετε ότι οι ιδιοκτήτες ξεκίνησαν φέτος να εκμεταλλεύονται την επιθυμία μας να κάνουμε διακοπές στο νησί.

Όπως όμως προείπα ήμασταν νέοι και όταν είσαι νέος δε σ’ ενοχλεί τίποτα. Ούτε καν οι ορδές μυρμηγκιών που αποφάσισαν να μας κάνουν παρέα. Λέω παρέα γιατί δεν είχαμε τίποτε φαγώσιμο στο δωμάτιο για να τα ελκύσει οπότε πρέπει να ήταν η απαστράπτουσα προσωπικότητά μας.

Για εντομοκτόνο ούτε λόγος, δεν υπήρχαν παράθυρα. Και η μικρή στογγυλή τρύπα στο μπάνιο που έπαιζε το ρόλο του αεραγωγού, δεν ήταν αρκετή. Οπότε λειτούργησε το Ελληνικό δαιμόνιο. Πήρε ο φίλος μου το γνωστής μάρκας αποσμητικό για το σώμα και άρχισε να τα ψεκάζει.

Από τότε σταμάτησα να το χρησιμοποιώ γιατί εξαφανίστηκαν όλα πλην ενός. Ήταν τόσο μεγάλη η διάθεσή του να παραμείνει ως μέλος της παράς μας που τελικά το υιοθετήσαμε και το βαφτίσαμε Κυριάκο. Και το χαιρετούσαμε κάθε φορά που μπαίναμε ή βγαίναμε.

Αυτό κίνησε υποψίες στο νοικάρη μας ο οποίος νόμισε ότι φιλοξενούμε παράνομα τρίτο άτομο σε δίκλινο δωμάτιο. Στο υπόγειο, μην ξεχνιόμαστε. Έκανε μάλιστα αιφνιδιαστικές επισκέψεις για να «δει πώς είμαστε»  ώστε να μας πιάσει στα πράσα.

Μετά από αλλεπάλληλες εφόδους εγκατέλειψε αλλά όταν φεύγαμε δεν κρατήθηκε και μας ρώτησε: «Ποιος είναι ο Κυριάκος;» Μέχρι σήμερα, δεν έχει πάρει απάντηση